Ondertussen bleef ik zelf ook rustig verder joggen, zo'n 80-100km per week. Begin september merkte ik duidelijk beterschap. Na maandenlange slapte voelde ik me eindelijk weer aansterken, ging het tempo geleidelijk weer de hoogte in, en kon ik dat tempo ook langer aanhouden. Ik besloot deel te nemen aan de marathon van Leicester, de curryhoofdstad van Engeland.
De eerste 10km (34') van de wedstrijd liet ik me meezuigen met de halve marathon. Daarna splitste de marathon zich af en dra bevond ik me in een groepje van drie, het uiteindelijke podium. Het zonnetje scheen, het Engelse landschap golfde en de kilometers vlogen voorbij. Halverwege (76') waren we nog met zijn tweëen, een zekere Matthew Lalor en Pieperdepiep. Lalor maakte een sterke indruk en liep de hele tijd op kop. Ik was al blij dat ik mijn wagonnetje bij hem kon aanhaken. Ik bleef wieltjeszuigen tot aan 32km, en toen moest ik de trein laten gaan door een combinatie van vermoeidheid en dorst. In Leicester werd het water immers, zoals in veel loopwedstrijden, in plastieken bekertjes geserveerd, en daar valt aan hoge snelheid niet uit te drinken. Papieren bekertjes zijn natuurlijk veel beter, want die kun je tot een tuit vouwen teneinde minder te morsen. En papier is ook beter voor het milieu.
De laatste 10 km waren minder plezant. In het centrum van Leicester zat het parcours vol scherpe bochten en de laatste kilometer ging stijl bergop. Uiteindelijk verloor ik nog bijna vier minuten op Lalor en finishte al kotsend (gelletje genomen!) in een tijd van 2h38'06". Aan mijn tweede plaats was een geldprijs verbonden van £30. Als we daar het inschrijvingsgeld van aftrekken (£28) dan heb ik dus een winst gemaakt van niet minder dan twee pond sterling. Hell yeah! 2h38' is een tijd van mossel nog vis maar gezien de miserie van het afgelopen jaar en de omstandigheden van de dag toch ook weer niet al te slecht. Het is in elk geval iets om op verder te bouwen. Volgend jaar gaan we verder op de ingeslagen weg. Ik zit met een paar vage loopplannen in mijn hoofd maar het is voorbarig om daar nu al over te schrijven. Carpe diem!
 |
| Mama in de Zeewacht! |
